Al in de 19e eeuw is de telefonie uitgevonden en hierbij werden aparte kabels naar handbediende centrales gelegd. Voor het verbinden van de centrales onderling werden soms ook (straal-)radioverbindingen gebruikt en ten behoeve van de lange-afstand telefonie werden vanaf 1925 "korte-golf" frequenties gebruikt. Nadat de Britten verbinding met India en Canada hadden weten te leggen, lukte de Nederlandse PTT hetzelfde met het toenmalige "Nederlands Indië".
Het vaste net is oorspronkelijk geheel bedraad en met analoge signalen uitgevoerd, maar wordt wel waar nodig elektronisch versterkt. De centrales zijn intussen vanaf 1925 geleidelijk geautomatiseerd en alle signalen zijn sindsdien ook internationaal gestandaardiseerd. In 1994 zijn in Nederland de laatste PTT centrales geheel gedigitaliseerd en onderling met glasvezels verbonden.
De in 1886 ontdekte radiogolven bleken goed toepasbaar in de radiotelefonie (1931) zoals de portofoon (1940), de mobilofoon (1949) en de marifoon (1957); een mobiele telefoon voor het grote publiek lag dus voor de hand. Deze systemen waren geheel analoog en slechts bruikbaar over korte afstand of via speciale centrales en "half-duplex" (handmatig overschakelen).
In 1980 komt in Nederland de PTT met de autotelefoon, een opvolger van de mobilofoon, bepaald nog niet draagbaar en nog steeds analoog. Wel was het systeem doorverbonden met het vaste net, "vol-duplex" en al snel populair (en overtekend): de 1e Generatie mobiele telefonie.
Door gebruik te maken van digitale technieken werd het mogelijk meer gelijktijdige gesprekken te realiseren in dezelfde bandbreedte. Bovendien werd hiermee ook data-communicatie zoals SMS, MMS en Internet mogelijk. Door steeds hogere frequentiebanden te gebruiken met steeds slimmere protocollen ontstaat de ene na de andere "Generatie" mobiele communicatie.
