We willen allemaal bij het werken met ICT producten zo goed mogelijke veiligheid en privacy, zonder dat het hindert bij het gebruik en het betaalbaar blijft. Natuurlijk draait dit altijd uit op een compromis.
Voor toegangscontrole zijn er digitale "pasjes", speciale kaartjes of biometrische "testers" voor vingerafdruk-, iris- of gezichtsherkenning. Deze zijn vaak niet betaalbaar en/of onbetrouwbaar en interlokaal moeilijk te beheren. Dus kiest men dan vaak weer voor het aloude "paswoord".
Ook zogenaamd beveiligde documenten worden vaak heel eenvoudig "gekraakt". Onder andere Word- en PDF-documenten kunnen van een paswoord worden voorzien en zijn dan wel lastig te ontcijferen, maar beslist niet veilig.
Ook internetcommunicatie is bepaald niet altijd veilig te noemen. Het probleem is eigenlijk dat het Internet helemaal niet ontworpen is voor de huidige toepassingen en daarom zijn de verschillende protocollen in eenvoudige Engelse zinnetjes gerealiseerd. Pas in een later stadium zijn er beveiligingsoplossingen toegevoegd.
