Voor 1970 werden soms ad hoc point-to-point seriecommunicatie verbindingen gelegd tussen (mini-) computers voor het uitwisselen van gegevens, maar nog zonder veel structuur. Eind jaren '60 geeft de DoD (defensie VS) opdracht tot de aanleg van een nationaal computernetwerk, later "ARPANET", dat bestand moest zijn tegen het uitvallen van enkele verbindingen of knooppunten. De start van het latere Internet.
In 1971 introduceert de meteorologische dienst van Hawaii, een communicatie systeem "ALOHAnet" voor de gegevensverzameling op de verschillende eilanden van de archipel. Het maakt gebruik van radiozenders en ontvangers op één vaste frequentie en daarom wordt gebruik gemaakt van pakket-schakeling en botsing-oplos-technieken. Daarmee is dit de start van vele latere netwerkprotocollen zoals Ethernet (1972).
De wat grotere computers, de "mainframes", worden voorzien van meerdere beeldschermen, printers en andere in- en uitvoerstations die op flinke afstand van de centrale machine(s) staan. Ook worden diverse specialistische taken, zoals databases en back-up over meerdere machines verdeeld. IBM ontwerpt in 1974 voor de communicatie tussen deze knooppunten (nodes) een netwerkarchitectuur "SNA" voor eigen gebruik. Los hiervan lanceert Digital Equipment (DEC), op dat moment verreweg de grootste minicomputerleverancier, een vergelijkbaar systeem "DecNet" en wordt er t.b.v. Arpanet/Internet ook nog steeds aan hard- en software gebouwd (o.a. het TCP/IP protocol).
Nadat vanaf 1985 de IEEE een consensus weet te bereiken over de aanpak van de netwerkproblematiek, daalt het stof neer en beginnen de meeste netwerken op elkaar te lijken, zodat er nog maar weinig complexe routers nodig zijn. In de meeste huishoudens lost een deeltaakje in de "modem" het probleem op. De meeste lokale netwerken zijn intussen gebaseerd op (varianten van) Ethernet en/of Wifi en de interlokale en internationale netwerken gebruiken alle mogelijke hardware oplossingen, maar bijna altijd met "TCP/IP" als belangrijkste protocol.
