De geschiedenis van de microprocessor begint rond 1970, als bij "Intel" t.b.v. een klant een chipset wordt ontworpen voor een rekenmachine. De ontwerper, Federico Faggin (afkomstig van Fairchild), realiseert zich dat deze chips breed inzetbaar zijn en op de markt kunnen worden gebracht als een CPU (centrale verwerkings eenheid) voor 4 bits computers onder de naam i4004. Ook de volgende microprocessor, de 8 bits i8008, is afkomstig van een project voor een klant. De 8080 (1974) was hiervan een verbetering: nog steeds 8 bits en 3 voedingen (-5, +5 en +12 volt) maar al met een 16 bits adresruimte.
Gelijktijdig met de Intel 8080 brengt "Motorola" de MC6800 microprocessor uit met bijbehorende hulpchips. De MC6800 maakt gebruik van een andere technologie en heeft slechts 1 voedingsspanning nodig: 5 volt de "normale" voedingsspanning voor digitale schakelingen. De chipset is zeer compleet en makkelijk om mee te ontwerpen en is dus ook direct een groot succes.
"National Semiconductor" komt, eveneens in 1974, met de "SC/MP" microprocessor.
In 1975 presenteert Chuck Peddle de 6501 en 6502 MPU's van "MosTechnology" beide sterk gelijkend op de MC6800.
Faggin start met Ungermann "Zilog" en produceert in 1976 de Z80, een verbetering van de 8080 met weer alleen een 5 volt voeding.
Intel brengt in 1978 de 8086 op de markt. Een 16 bits CPU met 5 volt voeding en een compleet nieuwe architectuur x86 genoemd. Hierbij worden ook goede hulpchips geleverd, waaronder een 8087 reken-coprocessor. Hierop volgen de 80186, de 80286 en de 32 bits 80386 en 80486 (1989). Hierbij worden steeds hogere snelheden, meer krachtige instructies toegevoegd en protected mode gerealiseerd.
Ook Motorola zat niet stil. In 1979 brengt ze, eerder dan Intel, een 32 bits microprocessor uit: de 68000. Deze krachtige CPU-lijn is ruim 10 jaar lang zeer succesvol, vooral ook door de overzichtelijke architectuur. Onder meer de opkomst van veel processors met een RISC architectuur heeft uiteindelijk het grote voordeel van de 68000-familie gekost.